نقش بخشودگی بین فردی در تاب آوری و شدت درد بیماران مبتلا به درد مزمن

مقدمه: در پی علاقه افزاینده به روان­شناسی مثبت­گرا، در سال­های اخیر، پژوهش­های مربوط به بخشودگی و ارتباط آن با سلامت، رشد سریعی داشته­اند. هم­راستا با این مطالعات، هدف مطالعه­ی حاضر نیز بررسی نقش بخشودگی بین فردی در پیش­بینی تاب­آوری و شدت درد بیماران مبتلا به درد مزمن بود. روش­کار: در این پژوهش توصیفی-همبستگی 218 بیمار مبتلا به درد مزمن از چند مرکز درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1393 با روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش، سه پرسش­نامه­ی مقیاس بخشودگی بین فردی  (ifi)، مقیاس تاب­آوری کانر و دیویسون (cd-risc) و سیاهه­ی چندوجهی درد مزمن  (mpi) بود. داده­ها با روش آماری ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه با نرم­افزار spss نسخه­ی 20تحلیل شدند. یافته­ها: بخشودگی بین فردی با تاب­آوری در بیماران مبتلا به درد مزمن، رابطه­ی مثبت و معنی­داری داشته (05/0>p)در حالی که با شدت دردو سن این بیماران ارتباط معنی­داری نداشت. هم­چنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که مولفه­های بخشودگی بین فردی   می­توانند 42 درصد نمرات تاب­آوری را بیماران مبتلا به درد مزمن پیش­بینی کنند. نتیجه­گیری: بنا بر نتایج این مطالعه، گسترش فهم مفاهیم سازگاری مثبت هم­چون بخشودگی بین فردی و تاب­آوری در بیماران مبتلا به درد مزمن، کمک­کننده است.